Στρογγυλή σφραγίδα ευχαριστιακού άρτου που βρέθηκε το 1997 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, στη Μεσοβυζαντινή εγκατάσταση, στα δυτικά της οδού ΝΜΑ ΙΙ. Λείπει τμήμα του δίσκου σφράγισης.

Η σφραγιστική επιφάνεια καλύπτεται από εμπίεστα, ακανόνιστα τοποθετημένα, σταυρόσχημα μοτίβα που διαχωρίζονται με βαθιές εγχάρακτες γραμμές. Η λαβή είναι χαμηλή και κυλινδρική.

Ο άρτος, ως βασικό αγαθό διατροφής, αποτελούσε μία σημαντική προσφορά από τον άνθρωπο στο θεϊκό στοιχείο, μία πρακτική που συναντάται σε διάφορες εποχές και πολιτισμούς. Πολλές φορές το ιερό ψωμί σφραγιζόταν πριν από το ψήσιμο, με σχέδια σχετικά με τη θεότητα ή την περίσταση για την οποία προοριζόταν. Στο πλαίσιο της χριστιανικής λατρείας, η σφράγιση του άρτου που πρόσφεραν -και προσφέρουν μέχρι και σήμερα- οι πιστοί στην εκκλησία, γινόταν με τη χρήση πήλινων, λίθινων, μεταλλικών ή ξύλινων σφραγίδων που συχνά φυλάσσονταν για πολλά χρόνια ως ιερά αντικείμενα και περνούσαν από γενιά σε γενιά.